Koşuyu Yarıda Bırakmak


Kara Harp Okuluna giren her Harbiyeli, hatta askeri liseye başlayan her askeri lise öğrencisi, çok az istisna dışında, kurmay subay olmak veya meslek hayatında otuz bir hizmet yılını tamamladıktan, kıdemli albaylıktan sonra emekli olmak ister. İkinci durumu tercih edenler bunu açıkça ifade etmezler, ancak zaman ilerledikçe aslında bunu beklediklerini fark ederler.

Teğmen çıktıktan sonraki bir iki yıl içinde kararımı verdim. İkinci yolu tercih ettim. Birçok arkadaşımla beraber koşmaya başladık. Farklı şehirlerde başlangıç noktaları olan, aynı anda başlayan, bitiş noktasını henüz tahayyül edemediğimiz bir koşuydu. Birçoğumuz için bu bir yarış değildi, birbirimizle sohbet ederek koştuğumuz hafta sonu koşuları gibiydi. Elbette düdük çalar çalmaz bir anda yarışmaya başlayan arkadaşlarım da vardı. Daha ilk metrelerde bir yarışa ihtiyacım olmadığını hissetmiştim; Şimdi dönüp geriye baktığımda hiçbir zaman bir yarış içinde olmadığımı ve ilk kararıma uygun yaşadığımı gördüm. Bu durum olaylara her zaman daha ılımlı bakmamı sağladı sanırım.

Hepimiz mutlaka sivil ya da askeri okullarda koşudan sınava girmişizdir. Düdük çalar ve herkes ileri atılır, Bir müddet sonra kopmalar ve gruplaşmalar başlar ve genelde koşunun sonuna kadar da bu gruplar dağılmazlar, birbirlerine destek olurlar. Zaman zaman grup içinden veya çoğunlukla hiçbir gruba dâhil olamayan birisi yavaşlar ve koşuyu bırakır. Koşuyu bırakan içinde bir eksiklik hisseder, koşuya devam edenler ise bir acıma duygusu ile geride kalana bakarlar. Çünkü hedefe varılamamıştır. Çünkü ortada bir hedef vardır. Çünkü hedef somuttur ve herkes görmektedir.

Yirmi iki yılın ardından askerlik hayatıma son verdiğimde diğerlerinin ne düşündüğünü bilemiyorum. Ancak itiraf etmek gerekir ki, herkes koşmaya devam ederken, yarışı bırakan yarışçının hissettiği eksikliği hissetmedim dersem yalan olacaktır. Kendimden daha çok, yarışa devam edenlere karşı bir vefasızlık, yarışa beraber başladığım arkadaşlarımı yalnız bırakmak gibi duygular yaşadım. Kendimle hiçbir zaman çatışmadım, Çünkü ortada bir hedef kalmamıştı. Yokuş aşağı, boşa alınmış bir araç gibi zaten varılacak olan noktaya koşuyordum. Bunun için bir çabaya ihtiyaç yoktu.


Şimdi çok daha rahat düşünebiliyorum. Neden bu kadar rahat karar verebildiğimi şimdi daha iyi anlıyorum. Koşuyu yarıda bırakmamıştım. Koşu zaten burada bitiyordu. Son iki tura girdiğimi iki yıl öncesinden biliyordum. Ben "BİTİŞ" tabelasını görmüştüm.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Şehre Soru Sormak

Resim
Bir kentte hayran kaldığın şey onun yedi ya da yetmiş yedi harikası değil, senin ona sorduğun bir soruya verdiği yanıttır. Ya da onun sana sorduğu ve ille de yanıtlamanı beklediği sorudur, tıpkı Thebai'nin Sfenks'in ağzından sorduğu soru gibi." İtalo Calvino, Görünmez Kentler “Thebai şehri dolayında dağlık bir buruna bir canavar, çiğ et yiyen Sfenks yerleşmiştir.                            Sfenks yolcuları gözetleyip, her birine bilmecesini sorar; hiç kimse bilmeceyi çözemez, o da hepsini parçalayıp yer. Thebaililer her gün agoraya toplanarak bilmecenin cevabını bulmaya çalışırlar; kralları yeni öldürülmüş olduğundan kendilerini sfenksten kurtaracak olan kimseye sitenin tahtını da söz verirler. Oidipus oradan geçerken bilmece ona da sorulur: "O hangi yaratıktır ki bir süre iki ayak üzerinde, bir süre üç, bir süre de dört ayakla yürür ve d...
Devamı

Izmir'e Elveda

Resim
2014 yılı Ağustos ayında eşimin tayini nedeni ile geldiğimiz İzmir’e yine sıcak bir Ağustos ayında veda ettik. Tayinlere alışık sayılırım; çoğu arkadaşım kadar tayin görmesem de, bir sivil arkadaşın hayatında görmeyeceği tayinleri de yaşadım. Bu yüzden İzmir’e taşınmak bizim için çok da zor olmamıştı. Eşimle bavullarımızı almış ve ilk etapta İzmir sosyal politikalar bakanlığı Narlıdere Huzur evi misafirhanesine yerleşmiş, daha sonra Karşıyaka’da bulunan lojmana yerleşmiştik. İstanbul’daki evimizi hiç bozmadık, neredeyse hiç eşya taşımadık. Çetmen ve spotçular sağ olsun; sayelerinde güzel bir ev yaptık ve burada üç yıl yaşadık. Başlangıçtan itibaren gerek asker arkadaşlarım, gerekse İzmir’de edindiğimiz dostlarımız bize her konuda yardımcı oldular. Bunların içinde dokuz yıl beraber okuduğumuz ve aynı mesleği icra ettiğimiz dost ve arkadaşım ve Kardeşim Haluk KÖNTEK ’e özellikle teşekkür ederim. Gerek İzmir’deki ilk günlerimde, gerekse en sıkıntılı günlerimizde bana dest...
Devamı

Yol Ayrımındaki Martı

Resim
Martılar ki sokak çocuklarıdır denizin Can Yücel Martı denilince aklıma epeyce bir martı tanıdığım gelir. Martı arkadaşlarımın en eskisi martı Jonathan Livingston. Sonra bir göl kıyısında Sorin çiftliğinde yaşayan, dostum Çehov’un bana tanıştırdığı Rus martı arkadaşlarım. Çokça da kendilerinin martı olduğunu bilmeyen martı dostlarım ki, en sonuncusu ile bugün “Yol Ayrımı” filminde tanıştım, Mazhar Kozanlı. Her gün o kadar çok martı hikâyesi ortaya çıkıyor ki, bugünlerde insanlarla tanışacak olan “Martıların efendisi” ile henüz karşılaşmadım. Her sabah ve akşam evimin terasından gün batımında ve gün doğumunda ufuktaki kızıllığa doğru uçan martıları görüyorum. Bir İstanbullu olarak biliyorum ki, martıların hepsi bunlar değil. İstanbul çöplüklerini ya da vapur kovalamayı bırakamayan martılar yok bunların içinde. Geçtiğimiz Cuma akşamı, Harbiye Muhsin Ertuğrul Sahnesinde oturan, Çehovlardan martı dostlarımı ziyaret ettim. Yıllarca  öncesinden tanışıyoruz, hatta Moskova’d...
Devamı