Izmir'e Elveda

2014 yılı Ağustos ayında eşimin tayini nedeni ile geldiğimiz İzmir’e yine sıcak bir Ağustos ayında veda ettik. Tayinlere alışık sayılırım; çoğu arkadaşım kadar tayin görmesem de, bir sivil arkadaşın hayatında görmeyeceği tayinleri de yaşadım. Bu yüzden İzmir’e taşınmak bizim için çok da zor olmamıştı. Eşimle bavullarımızı almış ve ilk etapta İzmir sosyal politikalar bakanlığı Narlıdere Huzur evi misafirhanesine yerleşmiş, daha sonra Karşıyaka’da bulunan lojmana yerleşmiştik. İstanbul’daki evimizi hiç bozmadık, neredeyse hiç eşya taşımadık. Çetmen ve spotçular sağ olsun; sayelerinde güzel bir ev yaptık ve burada üç yıl yaşadık.

Başlangıçtan itibaren gerek asker arkadaşlarım, gerekse İzmir’de edindiğimiz dostlarımız bize her konuda yardımcı oldular. Bunların içinde dokuz yıl beraber okuduğumuz ve aynı mesleği icra ettiğimiz dost ve arkadaşım ve Kardeşim Haluk KÖNTEK’e özellikle teşekkür ederim. Gerek İzmir’deki ilk günlerimde, gerekse en sıkıntılı günlerimizde bana destek oldu.

İzmir benim için en mutlu ve en rahat yaşadığım ve ancak en çok sıkıntı çekip en çok üzüldüğüm şehir oldu. Benim için İzmir tezatların şehri.

İlk taşındığımız aydı sanırım; can sıkıntısından İZBAN’a (Banliyö tren) binip Menemen’e gittim. Aylak aylak gezip fotoğraf çekerken, bilmeden yolum Taş Han’a düştü. Üç yıl boyunca bir daha yanlarına uğrayamadığım çok değerli dostlarla tanıştım. Beni hemen bir kahvaltı sofrasına davet ettiler. Daha ilk günden İzmir insanının sıcaklığını gösterdiler.

Taş Han’da o gün tanıdım Necmi ALAGAŞ dostum, İzmir’deki dost çevremin oluşmasına yüzde yüz katkı sağladı. Beni PATİKATREK DOĞA SPORLARI Grubu’na yönlendirdi.

PATİKATREK’in Alsancak’ta bulunan ofisine gittim ve Sevgili Zeynel AYDIN ve Recep KARAİL ile tanıştım. 

İlk doğa yürüyüşünü hiç unutamayacağım, Mahmut Dağı yürüyüşüydü ve ben yürüyüş botlarımı İstanbul’da bırakmıştım. Yanımda sert tabanlı dağ tırmanış botları vardı; o gün epey bir kas yapmıştım.

İzmir denilince benim için ilk olarak doğa yürüyüşleri geliyor. Anılarıma not düşmesi açısından üç yıllık sürenin iki yılında yürüdüğüm rotaları yazmak istiyorum. Nereden hatırlıyorsunuz derseniz elbette FACEBOOK albümlerindenJ)

Mahmut Dağı yürüyüşü

Davutlar’dan Karina’ ya

Uzun çınar-Ayvacık-Çeşme başı yürüyüşü

Yukarı Kızılca- Dere köy yürüyüşü

Yeniköy-Deli Ömer Deresi yürüyüşü

Bozdağ Tırmanışı

Çam önü-Değirmendere yürüyüşü

Çukur köy yürüyüşü

Ovacık yürüyüşü

Nif Dağı Kış Yürüyüşü

Kırıklar Kanyonu Yürüyüşü

Nazar köy – Vişneli Yürüyüşü

Küner – Yeniköy Yürüyüşü

Görece–Cihan Beğendi–Çatalca Yürüyüşü

Tantalos Yürüyüşü

Kamberler – Yeni Kuru Dere Yürüyüşü

Beş pınar – Çal dağı – Ansızca Yürüyüşü

Kavaklı Dere – Kaynaklar Yürüyüşü

Bayramlı – Armutlu Yürüyüşü

Bozkır Köyü – Kapız Deresi

Hala İzmir’de yaşayan arkadaşlarım zaman çok çabuk geçiyor. Her şehre gidince gezilecek, görülecek yerler listesi yapar ve fırsat buldukça gitmeye çalışırım. Hayat sürekli yeni şeylere gebe. Nasıl olsa gezerim dersiniz, ancak hayat öyle bir rota çizer ki o liste aklınıza bile gelmez. Hele listeniz hala yoksa diyecek bir şeyim yok. Var, var; diyecek bir şeyim var. Bir an önce bir liste yapın. İşte benim listem yaptıklarım ve yapamadıklarım; yapamadıklarım üçü, beşi geçmez herhalde…

1.       Saat Kulesi: Mutlaka görmüşsünüzdür, ancak şöyle bir göz alıcı olarak bakın ve tarihine göz atın.

2.       Asansör

3.       Agora

4.       Pasaport İskele

5.       Hükümet Konağı

6.       Cumhuriyet Meydanı

7.       Atatürk Müzesi (Alsancak 1. Kordon)

8.       Zübeyde Hanım Anıt Mezarı

9.       Latife Hanım Köşkü

10.   Turizm Müdürlüğü

11.   Konak Pier

12.   Arkeoloji Müzesi

13.   Etnografya Müzesi

14.   Beth İsrael Sinagogu (Karataş Mithat Paşa Caddesi)

15.   Kemer altı çarşısı

16.   Yalı (Konak)  cami ( Cami gezmeyi seviyorsanız, hepsini bir güne planlayın. Ben öyle yaptım)

17.   Kemeraltı Cami

18.   Kemeraltı Salepçioğlu cami

19.   Kemeraltı Baş durak cami

20.   Kemeraltı Kestane Pazarı cami

21.   Kemeraltı Şadırvan cami

22.   Kemeraltı Hisar cami

23.   Ali Paşa Meydanı

24.   Havra Sokağı

25.   Abacıoğlu Hanı

26.   Kızlar ağası Hanı

27.   Yeni Şükran Oteli

28.   Mimar Kemalettin Caddesi

29.   Polycarp Kilisesi

30.   Ahmet Piriştina Kent Arşivi ve Müzesi ( Çankaya, Şair Eşref Bulvarı)

31.   İzmir Tarih ve Sanat Müzesi

32.   Kadifekale

33.   Smirna Antik kenti

İzmir çok büyük bir şehir değil, listedeki birçok yer birbirine çok yakın. Çoğu yerde zaten her gün yanından geçtiğimiz bir yer. Önemli olan bunların farkında olmak ve kentin tarihinde nerede durduğunu bilmek; Elbette meraklısına…

İzmir’de çok çabuk alıştığım şeyler de oldu, hiç alışamadığım şeyler de. Alışamadığım şeyler deyince Metin HELİMOĞLU kardeşim kızacak ama yine de, üçüncü yılın sonunda bile alışamadığım şeyler var.

  Mesela siz yolun sağından, neredeyse sağınızdaki bina veya tezgâha sıfır geçerken, insanların sizinle bina arasından geçme çabasını anlayamadım; Tamam sol görüşe yakınsınız da, ne yapalım trafik yaya da olsak, sağdan işliyorJ))

Özellikle Karşıyaka’da çiğdem çitleme özgürlüğünü anlayabiliyorum, ancak illa ki kabukları çimlerin içine ya da bankların altına, önüne atma özgürlüğünü anlayamadım. Üstelik belediye paraya kıymış ve sık aralıklarla çöp kutusu koymuş. Hele elinde ne varsa yürürken yola bırakanları hiç anlamadım. Başka şehirlerde böyle insanlar yok mu, elbette var. Ancak benim hayalimdeki İzmir’de yokmuş demek ki.

İzmir’in en çok ulaşım araçlarını sevdim. Hem ucuz, hem rahat, aktarma tarifeleri güzel. İnsanların ulaşım araçlarının içindeki tavırları hoş sayılır. Nesine alışamadım; insanların bu kadar bol vakitleri olduğu halde, zamanlarını İstanbul gibi büyük şehirlere göre daha rahat kullanabildiği bu şehirde, ulaşım araçlarına binerken neden itişip, kakıştıklarını anlayamadım. İçerde yer çok, zaman bol, yer olmasa da mesafeler kısa; vardır mutlaka bir sebebi de ben çözemedim herhâlde.

Bu şehirde çok çabuk alıştıklarım da var.

En güzeli, insanların bu kadar sıcakkanlı ve çabuk dost olmalarına alıştım.

Gençlerin nerede çimen bulurlarsa oturup sohbet etmelerine alıştım.

Alsancak’ta insanların bira sohbetlerine alıştım.

Her sokak çalgıcısının “İzmir’in Dağlarında Çiçekler Açar” marşını çalmasına alıştım.

Gece yarıları kadınların nara atarak sokaklarda gezebilmelerine alıştım (Evimiz tam da Karşıyaka’nın göbeğindeydi, İstanbul, Moda, Barlar sokağı gibi)

Apartmanlarda oturan kişilerin birbirlerine tahammül sınırlarının sınırsız yüksek olmasına alıştım.

Çöp toplayıcı çocukların sınırsız 24 saat gürültü yapabilme özgürlüğüne alıştım. İlk zamanlar karakolu bu konuda az rahatsız etmedim.

Evimizin tam karşısındaki Tekel’in gece üçe, dörde kadar açık kalmasına ve gençlerin önünde bağırıp çağırmasına alıştım. İlk zamanlar karakol benden illallah demiştir herhalde. Ama alışacağımı bilerek sabretmişlerdir.

Devre arkadaşlarımla sık sık buluşmalara alıştım. Hepsine çok teşekkür ederim. İnşallah yılda bir iki kez de olsa toplantılara katılmak isterim.

Her hafta Pazar günü bir iki ufak değişiklikle de olsa aynı dostlarla doğa yürüyüşlerine çıkmaya, her pazar başka bir İzmir köyünde kahvaltı yapmaya alıştım. 

Çabuk dostluklar kurmaya ve bu dostlukları kalıcı kılmaya alıştım. Bu şehirde birçok dostum oldu, kimseyi kırmak istemem, hepinizi seviyorum, ancak bu şehir denilince aklıma gelecek olanların ilki dostum, meslektaşım, devre arkadaşım Haluk KÖNTEK ve dağdaşlarım, yoldaşlarım Zeynel Aydın, Filiz AYDIN, Recep KARAİL, Sabiha KARAİL, Ersin ŞENGÜL. Zor günlerdeki dostluklarınız için teşekkür ederim.

Ve bir şehrin daha sonuna geldim.

Neden İstanbul’a döndük?

Çünkü yıllarca para ödeyerek, emek vererek yaptırdığımız, ancak içinde neredeyse hiç oturmadığımız evimiz burada.

Çünkü kızımız burada yaşıyor ve burada yaşamak istiyor. O her ne kadar, benim için mi geldiniz, evinizi özlediniz, onun için geldiniz dese de. Biz onun için de geldik.

Çünkü eşim İzmir denilince aklıma sadece çalışmak geliyor, dediği için, belki, şimdilik de olsa buradayız.

Ve biz İstanbul’u seviyoruz. Gönül sevdi bir kere siz istediğiniz kadar kötü yönlerini gösterin. 

Sonuç Elveda İzmir, Merhaba İstanbul.